Μανούσακας, Μανούσος

(Ρέθυμνο 1914 –). Ιστορικός, καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός. Σπούδασε ιστορία και φιλολογία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Σορβόνη. Ανακηρύχθηκε διδάκτωρ και στα δύο (το 1951 της Σορβόνης και το 1960 του Πανεπιστημίου Αθηνών). Υπηρέτησε στο Μεσαιωνικό αρχείο της Ακαδημίας Αθηνών, ως συντάκτης (1942-50) και ως διευθυντής (1951-61). Το 1961 εξελέγη τακτικός καθηγητής της ιστορίας των μέσων και νεώτερων χρόνων στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε διευθυντής του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας (1966-82), προσωρινός διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών και Νεοελληνικών Ερευνών (1975-80), πρόεδρος του νεοσυσταθέντος Πανεπιστημίου Κρήτης (1975-80) και γενικός γραμματέας της Ελληνικής Επιτροπής Ιστορικών Μελετών (1956-77). Για την πλούσια επειστημονική προσφορά του τιμήθηκε με το βραβείο Ζάπα της Association pour l’ Encouragement des Etudes Greques en France (Ένωση για την ενθάρρυνση των ελληνικών σπουδών στη Γαλλία) και με το βραβείο Gottfried von Herder από το πανεπιστήμιο της Βιέννης. Το 1982 η Ακαδημία Αθηνών τον εξέλεξε τακτικό μέλος της. Ο Μ. υπήρξε επιφανής ιστορικός του μεσαιωνικού ελληνισμού. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει ενδεικτικά τις μελέτες Η κρητική λογοτεχνία κατά την εποχή της Βενετοκρατίας (1965), Οι μικρογραφίες του χειρογράφου του Σκυλίτζη της Εθνθκής Βιβλιοθήκης της Μαδρίτης (1979), Εκκλήσεις των Ελλήνων λογίων της Αναγεννήσεως (1453-1533) προς τους ηγεμόνες της Ευρώπης για την απελευθέρωση της Ελλάδος (1985) κ.ά.